"Ευλογία δεν έχεις, πάντως, με αυτό που έκανες!!!"

"Ευλογία δεν έχεις, πάντως, με αυτό που έκανες!!!" - δήλωσε ο εξοργισμένος και προσβεβλημένος μουφτής μπροστά στους οπαδούς του, σε μια θρασύτατη γυναίκα, που τόλμησε άκουσον άκουσον να του απευθυνθεί κατά την διάρκεια ιερής τελετής, και μάλιστα να υπονοήσει ότι η τελετή ήταν άδικη. Πάλι καλά, που η Ευρώπη-Φρούριο περιορίζει σημαντικά τις μεταναστευτικές ροές, βυθίζοντάς τες άμα χρειαστεί, και εμείς οι πολιτισμένοι δυτικοί δεν θα δούμε τους αριθμούς αυτών των συντηρητικών μουσουλμάνων να αυξάνονται...

Video: Don Quixote Social Center [2013, Istambul]

Η κατάληψη του πάρκου Gezi, στην Κωνσταντινούπολη πέρσι το καλοκαίρι, ως ένας αυθόρμητος αγώνας σε κεντρικό επίπεδο (μια από τις κεντρικές πλατείες της συμπρωτεύουσας), ακολούθησε μετά την καταστολή του, πορείες παρόμοιες με αυτές των αντίστοιχων κινημάτων σε Ισπανία και Ελλάδα, λίγα χρόνια νωρίτερα. Οι συμμετέχοντες διερωτήθηκαν "Τι δεν πήγε καλά;" και "Πως μπορούμε να συνεχίσουμε έτσι, ώστε τα πράγματα να πάνε καλύτερα την επόμενη φορά;". Η απάντηση και στις 2 ερωτήσεις βρίσκεται στο ότι τα επιμέρους φτιάχνουν το σύνολο, δηλαδή ότι ένας αυθόρμητος αγώνας σε κεντρικό επίπεδο δεν μπορεί, παρά να συγκεντρώνει και να πατάει στις προϋπάρχουσες εμπειρίες αγώνα από άτομα ή συλλογικότητες. Και όταν υπάρχει σχετική απουσία ή έλλειψη αυτών των εμπειριών, ο αγώνας έχει ξεκάθαρα όρια. Έτσι, το "αποδώ και πέρα" πλέον έχει να κάνει με την δημιουργία δομών με σταθερή παρουσία στην καθημερινότητα των ανθρώπων, όπου αυτές οι εμπειρίες αγώνα θα αποκτιούνται μέσα από οριζόντιες και συμμετοχικές διαδικασίες.

Από τις βασικές πτυχές της καθημερινότητας μας είναι ο χώρος στον οποίων μένουμε ή όπου περνάμε μεγάλο μέρος του χρόνου μας, όπως π.χ. η γειτονιά μας, και ο χώρος εργασίας. Και δεδομένου του κυρίαρχου ιεραρχικού συνδικαλισμού που δυστυχώς έχει εδραιωθεί στους χώρους εργασίας, είναι λογικό ότι ο κόσμος που συμμετείχε σε συνελεύσεις σε μια μεγάλη πλατεία, προτιμάει να δημιουργήσει καινούργιες συνελεύσεις σε μικρότερες πλατείες, πιο κοντά στο σπίτι του, στις ανάγκες και τις επιθυμίες του. Κάπως έτσι, γεννήθηκαν οι συνελεύσεις γειτονιάς μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008 στην Ελλάδα και οι λαϊκές συνελεύσεις μετά την καταστολή των αγανακτισμένων το 2010, οι οποίες μετέφεραν το ζήτημα της οργάνωσης και της άμεσης συμμετοχής στα κοινά, στις επιμέρους πλατείες. Ενώ με τον ερχομό του χειμώνα η ανάγκη αυτών των συνελεύσεων να στεγαστούν, τις οδήγησε στην δημιουργία στεκιών και καταλήψεων, κυρίως στα νότια της Αθήνας.

Παρόμοια εξέλιξη βλέπουμε και στην Τουρκία, στο παρακάτω ντοκιμαντέρ μικρού μήκους του Fatih PINAR.  Η καταστολή του αγώνα στο "μεγάλο πάρκο", έχει ως αποτέλεσμα την οικειοποίηση από τους αγωνιζόμενους μικρότερων πλατειών, όπου προσπαθούν να δημιουργήσουν συνελεύσεις γειτονιάς με σταθερή παρουσία. Η επιδίωξη της σταθερής παρουσίας φαίνεται στο βίντεο, από την επιθυμία των κατοίκων από την συνέλευσης της γειτονιάς Yeldeğirmen, με αφορμή των χειμώνα, να στεγάσουν την συνέλευση και τις ανάγκες τους, καταλαμβάνοντας ένα εγκαταλειμμένο τριώροφο κτίριο. Η κατάληψη "Δον Κιχώτης", όπως ονομάστηκε, φημολογείται να είναι η πρώτη κατάληψη εκτός πανεπιστημιακών χώρων στην Τουρκία και φιλοδοξεί να λειτουργήσει ως κοινωνικό κέντρο γειτονιάς.