Αυγουστιάτικο πρωινό στο Τμήμα Αλλοδαπών και Μετανάστευσης του Δήμου. Σε ένα από τα παράθυρα, όπου οι μετανάστες υποβάλλουν τα χαρτιά τους για την έκδοση αδειών διαμονής, ένας ή μια υπάλληλος υπεύθυνος/η για την συγκέντρωση δικαιολογητικών, έχει κολλήσει από την πίσω μεριά του γυάλινου διαχωριστικού ένα τρικάκι του Σωματείου Σερβιτόρων Μαγείρων Θεσσαλονίκης, το οποίο στην προς τους μετανάστες μεριά του, αναγράφει με χοντρά μαύρα γράμματα: "Στον κόσμο των αφεντικών - είμαστε όλοι ξένοι".
 |
τρικάκι "Στον κόσμο των αφεντικών είμαστε όλοι ξένοι"
σε παράθυρο υπηρεσίας του Τμήματος Αλλοδαπών και Μετανάστευσης |
Ένας άνθρωπος σε διεκπεραιωτική θέση σε μια εντελώς γραφειοκρατική υπηρεσία του κράτους, και μάλιστα τόσο γραφειοκρατική ώστε η αποδοχή ή μη του τάδε χαρτιού με την παρατάδε σφραγίδα επηρεάζει άμεσα το αν θα ζήσει κάποιος κοντά στην οικογένειά του ή αν θα μπορεί να επιδιώξει ένα καλύτερο μέλλον σε έναν τόπο ή ακόμα κι αν εν τέλει θα κριθεί ή όχι από τις αρχές ως "παράνομος", επιλέγει να στείλει ένα μήνυμα αμφισβήτησης του ρόλου του.
Ίσως αυτός ο άνθρωπος να βρέθηκε σε μια πρόσφατη πορεία, όπου συμβάδισε διαμαρτυρόμενος κι αυτός για τα δικά του, πιθανότατα εφεδρεία και απολύσεις, κοντά στο μπλοκ του Σωματείου Σερβιτόρων Μαγείρων, κατά την διάρκεια κάποιας γενικής απεργίας.
Ίσως να ήταν ακόμα πιο αποφασισμένος και βρίσκοντας παραλληλισμούς, ανάμεσα στον εαυτό του και τους άλλους, να είχε έρθει κιόλας σε κάποια από τις τελευταίες παρεμβάσεις που έκανε το αγωνιστικό σωματείο βάσης, ενάντια στην αυθαιρεσία των αφεντικών, όπως για τα δεδουλευμένα των απολυμένων ντελιβεράδων στο "Ζωή και Κότα".
Ίσως στην πορεία αυτή, που κατέβηκε και όπου βρήκε το συγκεκριμένο τρικάκι, να είδε ανθρώπους που συνήθισε να τους βλέπει από την άλλη πλευρά του γυάλινου παραπετάσματος. Ίσως η εικόνα Σενεγαλέζων ή Μπαγκλαντεσιανών μικροπωλητών στην ίδια πορεία με αυτόν/αυτήν, και σε μια χώρα που δεν είναι δικιά τους, να προκάλεσε μεγάλη εντύπωση και συγκίνηση.
Ίσως να θέλησε και να τους γνωρίσει. Ναι, για πρώτη φορά, μετά από όλα αυτά τα χρόνια, ίσως να αποφάσισε πέραν των στοιχείων τους και της οικογενειακής τους κατάστασης να μάθει πως ζουν αυτοί οι άνθρωποι! Και που βρίσκουν δύναμη κάποιοι από αυτούς να αγωνίζονται κιόλας.
 |
| Με 400 ευρώ δεν ζεις, εξεγείρεσαι... |
Διότι, αν αυτός/η υπέστη περικοπές στον μισθό του, οι μικροπωλητές με τους οποίους συχνά πυκνά μαλώνει στην δουλειά, επειδή οι άδειες διαμονής που τους εκδίδουν με καθυστέρηση ετών, είναι ήδη ληγμένες όταν τις παραλαμβάνουν, μετά από μεγάλη δική τους σπατάλη χρόνου για χαρτιά και χρήματος για παράβολα, δεν βίωσαν στην Ελλάδα ποτέ τι μπορεί να σημαίνει μισθός, σταθερή εργασία και "εργατικό δίκαιο".
Διότι, η Αλβανίδα μητέρα που έρχεται συχνά να ανανεώσει την άδεια διαμονής για αυτήν και τα παιδιά της, πιθανότατα έχει το ίδιο ή και μεγαλύτερο πρόβλημα να βάλει τα παιδιά της στον παιδικό σταθμό.
Αλλά η πλήρης ρήξη του με την θέση του/της είναι αδύνατη. Η πλήρης ρήξη θα σήμαινε να σταματήσει να συμμετέχει στην διαδικασία επιλογής "νόμιμος-παράνομος". Και αυτό, χωρίς να σημαίνει απώλεια της δουλειάς μαζί με διοικητικές ή και ποινικές συνέπειες για τον/την υπάλληλο, φαντάζει δυνατό μόνο σε περίοδο έντονης αναταραχής και αμφισβήτησης. Σε μια στιγμή, όταν θα αμφισβητηθεί το ίδιο το γυάλινο διαχωριστικό, όταν η λέξη κάτοικος θα ισοδυναμεί πλέον με την λέξη πολίτης.
Μέχρι τότε επιλέγει να στείλει ένα μήνυμα. Ένα σημάδι για αναγνώριση, σε μια εποχή που οι μετανάστες κυνηγιούνται με μαχαίρια φασιστών και με κλομπ αστυνομικών, ενώ στα τραίνα τους βάζουν σε
ξεχωριστά βαγόνια.
"Στον κόσμο των αφεντικών είμαστε όλοι ξένοι!" Ένα μικρό μήνυμα που θα κάνει την Μολδάβα σερβιτόρα, με μεταπτυχιακό και άπταιστα ελληνικά, να χαμογελάσει περιμένοντας στην ουρά μπροστά στο παράθυρο της υπηρεσίας.
Αυτό το χαμόγελο σε κουρασμένα πρόσωπα, που είναι τόσο κρίσιμο, γιατί την εποχή του ζόφου πολλές φορές είναι το μόνο πράγμα που μας μένει, θα μπορούσε να είναι κι το χαμόγελο ενός ανέργου που μέσα από την ουρά του ΟΑΕΔ θα αντίκριζε το "τρομοκρατία είναι η μισθωτή σκλαβιά" κάπου μπροστά του κολλημένο από μια εργαζόμενη στον ΟΑΕΔ. Ή μιας εργαζόμενης, που ανανεώνοντας το βιβλιάριο υγείας της, θα δει στον πίνακα ανακοινώσεων του υγειονομικού την αφίσα ενάντια στην στρατιωτικοποίηση της υγείας, αφημένη από έναν υγειονομικό. Ή ακόμα και του/της αρχικού υπαλλήλου στο Μεταναστών, όταν παίρνοντας από μετανάστη έναν ακόμη φάκελο με δικαιολογητικά, θα βρει μέσα ένα τρικάκι ενάντια σε εφεδρεία και απολύσεις.
Αλλά πως όλα αυτά τα χαμόγελα θα μπορέσουν να ενωθούν σε μια διαδικασία, να δομήσουν μια πραγματική κοινότητα αγώνα, ενάντια σε όλα αυτά που τους διαχωρίζουν, τους υποτιμούν και τους καταπιέζουν; Που θα βρεθούν με ισότιμους οριζόντιους όρους ένας δημόσιος υπάλληλος και μια μετανάστρια, προκειμένου να αγωνιστούν από κοινού ενάντια στην κοινή υποτίμηση των ζωών τους;
Όταν ο χώρος εργασίας δεν προσφέρεται για πολλή αμφισβήτηση και δράση, π.χ. λόγω γραφειοκρατικού συνδικαλισμού, ενώ η φύση του αποτρέπει την πραγματική συνάντηση με χρήστες της υπηρεσίας, τι μένει; Ποιος θα είναι ο τόπος συνάντησης για όλους αυτούς που θέλουν, αλλά δεν μπορούν να αρνηθούν τον ρόλο τους και στέλνουν μηνύματα αναγνώρισης; Θα είναι μέσα σε μια συνέλευση αγώνα γειτονιάς, με άλλες αφορμές (πχ. την εναντίωση στο χαράτσι και στην αύξηση τιμών στα ΜΜΜ); Μέσα σε μια συνέλευση αγώνα με συγκεκριμένο, αλλά περιορισμένο επίδικο (πχ. ενάντια στο 5€ στα νοσοκομεία, τοπικοί-περιβαλλοντικοί αγώνες); Μήπως μέσα σε συνελεύσεις με αφορμή μια κοινή καταστολή, όσο τα πράγματα χειροτερεύουν, όπως η
Συνελευση Μεταναστων & Αλληλεγγυων ΑΣΟΕΕ;
Θα δείξει η ιστορία και η φαντασία όσων προβληματίζονται! Μέχρι τότε θα κολλήσω ένα αυτοκόλλητο έξω την πόρτα μου, για να στείλω κι εγώ ένα μήνυμα:
